کاووس نگینی
دربخش اول مطلب “۲۵ سال غفلت ۲۵ سال حسرت ” اشاراتی به حسرت مردم برای راه مستقیم به مرکز استان داشتیم و اشاره کردیم که یکی از ذی نفعان این مسیر مستقیم شرکت بزرگ ، ثروتمند و ملی کشورمان! یعنی صنایع مس ایران است که متاسفانه مدیریت و مسولیت معدن مس درالو با این شرکت است! اما گویا از شانس مردم مظلوم و محروم رابر نه تنها خیری از شرکت ملی صنایع مس به مردم نرسیده است که انواع خسارات و مشکلات عدیده و ندیده هم برای مردم بوجود اورده است! در سلسله مطالب مختصر پیش رو به عملکرد بسیار عجیب ، مشکوک و سوال برانگیز این مدیریت در ۲۵ سال اخیر می پردازیم .( منابع و رفرنس های مطالب، از خبرگزاری های رسمی ، اسناد منتسر شده شرکت ملی صنایع مس ایران ، مصاحبه های مدیران ارشد از قبیل مدیر عامل یا مدیر پروزه یا استاندار کرمان می باشند ) بینید کار به کجا رسیده است و علی رغم غفلت بعضی مسولین، بخشی دیگر چه خون دلی خورده اند که اینقدر صریح فریاد کشیده اند. اما افسوس که این فریاد به جایی نرسیده است. ایا سوال برانگیز نیست ؟ درست ۸ سال پیش در چنین روزی یعنی روز ۱۳ خرداد ۱۳۹۶ فرمانده ناحیه مقاومت بسبج محترم سپاه پاسداران رابر جناب اقای مصطفی امام بخش در جلسه شورای اداری شهرستان رابر چنین مطلومانه فریاده زده است : ” میخواهم امروز در اینجا و در حضور مسئولین شهرستان، مظلومیت کارگران معدن درآلو را فریاد بزنم، ما مسئولین برای رفتن سر کار از خانه تا محل کار و مسافت دو سه کیلومتری اگر در مسیرمان دو تا چاله ی کوچک وجود داشته باشد نق میزنیم آن وقت کارگران این معدن میبایست هر روز مسیر خاکی ۱۷ کیلومتری را یک و نیم تا دو ساعت در جاده ای مال رو طی کنند. مسیری که حتی با ماشینهای کمک دار با دنده یک باید طی کرد چطور اینها هر روز با مینی بوس می روند. این کارگر وقتی به محیط کار می رسد چه رمقی برای کار کردن دارد؟ زمانی هم که دیگر برف و باران باشد مجبورند از مسیر لاله زار دور بزنند و بروند. “مسئول موسسه امین آقای مهندس غفار زاده به من می گفت من با کارگران رابری خیلی کنار می آیم و حتی تأخیر یک تا دو ساعته آنها را نادیده می گیرم اما من هم باید جوابگوی کارم باشم.آیا این برای ما مسئولین رابری زشت و زننده نیست که به کارگران ما بگویند بروید در گلزار و شیرینک خانه کرایه کنید و ساکن شوید تا به موقع به محل کار برسید. با اینکه معدن درآلو در خاک رابر قرار دارد و متعلق به رابر است؛ آیا برای ما زشت نیست مسیر معدن از سمت بردسیر تا خود معدن آسفالت شده باشد ولی مسیر رابر تا معدن مال رو باشد.مسئولین معدن می گویند مسئولین بردسیری هر هفته به معدن سر میزنند ولی اکثر مسئولین رابری ما هنوز به معدن سر نزده اند و نمی دانند مسیر معدن از کجاست .چرا نعمتی که خدا ارزانی مردم رابر کرده را قدر نمیدانیم چرا مسئول معدن باید بگوید به دلیل تاخیر کارگران رابری شاید مجبور بشوم دیگر از آنان استفاده نکنم و از نیروهای بردسیری استفاده نمایم؟ مگر احداث ۱۷ کیلومتر راه چقدر کار دارد؟.از همه شما مسئولین عاجزانه خواهشمندم قدر این نعمت را که زمینه اشتغال جوانان ما را فراهم میکند بدانید و از متصدیان امر و به خصوص فرماندار محترم شهرستان تقاضا دارم که پیگیری فرموده و اگر شده حتی سایر پروژه ها را تعطیل کنید ولی راه معدن را در اسرع وقت در دستور ساخت قرار دهیدسوال مهم اینست که پیرو این ندای مطلومانه چه کار/کارهایی توسط مسولبن انجام شده است ؟ ایا برای ان اندیشه ، طرح ، برنامه یا کمیته ای تشکیل شد ؟ تا با زمانبندی مناسب ، رایزنی های موثر ، فعالیت های مشخص نه تنها معصلات ومشتکلات فوق را حل نمایند بلکه تلنگری شود تا از موضع انفعال به رویکرد فعالانه تغییر نگرش داده دشود ؟ اگر مسولین شهرستان در این ۲۵ سال و مشخصا ۸ سال قبل رویکرد فعالانه و نتیجه گرا نسبت به این معدن پیدا کرده بودند اکنون هم بهره وری و بهره برداری معدن و هم مصالح و‌منافع شهرستان رابر در جایگاه رفیع تر و والاتری بود .نه اینکه پس از سالها و انجام هزینه چند هزار میلیارد ریالی و چند صد میلیون ارزی ، هنوز فاز احداث معدن به اتمام نرسیده است !!!! ( در مطلبی جداگانه با زبان علمی مدیریت پروزه ثابت میکنم که چه تاخیرات سرمایه سوز و خسارت باری به کلیه دی نفعان ( تئوری ذینفعان فریمن ) از سهامداران ،کارمندان و کارگران ، جامعه محلی ، و حتی سازمانهای دولتی مانند اداره کار و امور اجتماعی ، سازمان امور مالیاتی و .. وارد شده است.)
اختصاصی پایان هفته رسانه زیست بوم کارافرینی و کسب وکار
